เรื่องเล่าจากต้นฉบับภาษาอังกฤษมีดังนี้… มีเรื่องของเด็กชายอายุ 16 ปีคนหนึ่ง ชื่อว่า มอนตี้ วันหนึ่งคุณครูประจำชั้นได้สั่งให้นักเรียนทุกคนเขียนเรียงความเรื่อง “โตขึ้นอยากเป็นอะไร”
มอนตี้เขียนบรรยายข้อความยาว 7 หน้ากระดาษถึงความฝันของเขาที่จะเป็นเจ้าของคอกม้า พร้อมด้วยบ้านที่มีพื้นที่ 4,000 ตารางฟุต บนเนื้อที่ 200 เอเคอร์ เขาบรรยายพร้อมกับวาดแผนผังแสดงรายละเอียดไว้ทุก ๆ ส่วน
แต่เมื่อเขานำเรียงความของเขาไปส่งคุณครูแต่กลับได้คะแนน “F” และคุณครูได้เรียกให้เขาไปพบหลังเลิกเรียน
หลังเลิกเรียน มอนตี้ ได้เข้าไปพบคุณครูและถามว่าทำไมเรียงความของเขาจึงได้ “F” คำตอบที่ได้รับคือ สิ่งที่เขาเขียนนั้นมันเป็นสิ่งที่ไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะมันต้องใช้เงินมากมายเกินกว่าฐานะของครอบครัวของมอนตี้จะสามารถทำได้
แม้ว่ามอนตี้จะพยายามชี้แจงให้ฟังว่ามันเป็นแค่ความฝันของเขา แต่คุณครูไม่รับฟังและขอให้มอนตี้ไปเขียนเรียงความมาใหม่ โดยขอให้เขาเขียนถึงเรื่องที่พอจะมีความเป็นไปได้บ้างแล้วจะแก้คะแนนให้
มอนตี้กลับบ้านและนำปัญหานี้ไปปรึกษากับพ่อซึ่งพ่อของเขาก็ให้คำตอบว่า “เรื่องนี้พ่อคงช่วยอะไรลูกไม่ได้ มันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของลูกเอง แต่พ่อมีความรู้สึกว่าการตัดสินใจของลูกในครั้งนี้ จะเป็นสิ่งที่มีความสำคัญต่ออนาคตของลูกอย่างแน่นอน”
มอนตี้ ใคร่ครวญกับเรื่องนี้อยู่เป็นสัปดาห์ จนในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้ เขานำเรียงความเรื่องเดิมไปส่งคุณครูพร้อมกับพูดว่า “ให้คะแนน F กับผมก็แล้วกันครับคุณครู เพราะผมจะขอรักษาความฝันของผมไว้”
มอนตี้เล่าเรื่องนี้ให้กับผู้มาเยือนเขาฟังพร้อมกับกล่าวว่า “ที่ผมเล่าเรื่องนี้ให้พวกคุณฟังเพราะว่าขณะนี้คุณกำลังนั่งอยู่หน้าเตาผิงในบ้าน ที่มีพื้นที่ 4,000 ตารางฟุต ซึ่งตั้งอยู่กลางคอกม้าเนื้อที่ 200 เอเคอร์ และมีเรียงความ 7 หน้ากระดาษนั้นใส่กรอบเรียงอยู่เหนือเตาพิงด้วย”
เขาได้เล่าต่อว่า “สิ่งที่ดีที่สุดของเรื่องนี้” ก็คือในฤดูร้อนเมื่อสองปีที่แล้ว คุณครูคนเดิมพาเด็กนักเรียน 30 คนมาพักค้างแรมที่นี่เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ก่อนจากไปท่านพูดกับผมว่า
“มอนตี้… สมัยครูเป็นครูของเธอ ครูคงเป็น นักขโมยความฝัน
ครูเสียใจที่ครูได้ขโมยความฝันของเด็ก ๆ ไปตั้งมากมาย แต่โชคดีและครูก็ดีใจที่เธอไม่ยอมให้ครูขโมยความฝันของเธอไป”
“จงเดินไปตามความฝันของคุณตามที่ใจสั่งและอย่ายอมให้ใครขโมยมันไปได้ไม่ว่าจะอย่างไร ”
ขอขอบคุณที่มา
